Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia zastanawiał się nad znaczeniem sztuki. Czasem zapytanie to przyjmuje ironiczny ton, brzmi „na co to komu?” lub też zmienia się w proste stwierdzenie „strata czasu”. Wielu próbowało rozwiązać ten problem filozoficzny nie mając nawet kontaktu z prawdziwą kulturą. Bo kiedy to ostatnio ktoś z nas oglądał budynek teatru od wewnątrz? Teatr to czysta afirmacja sztuki, która w dzisiejszych czasach ulega zapomnieniu. Uchodzi za „przestarzałą”. Jest najlepiej przyswajalna formą obcowania z kulturą, a jakże zaniedbaną. Krakowskie teatry- perła polskiej kultury, z roku na rok pustoszeją. Malejąca liczba widzów z całą pewnością nie wynika z poziomu gry aktorskiej czy też wystawianych sztuk. Kto w takim razie winien jest ponieść konsekwencje za powolne konania polskiej kultury? Edukacja? Nie! Z całą pewnością winna jest nasza ignorancja. Wolimy uznać sztukę za niezrozumiałą i zbyt „pretensjonalną”, znienawidzić ją, aby nie musieć obwiniać się za jej upadek. Bo czy nie przyjemniej ogląda się cierpienia wroga niż przyjaciela?
Sztuka rozwija nas jako człowieczeństwo i pozwala wyrażać samego siebie.